Sivas Öğretmen Okulundaki ilk   yılım,  ilk günlerim,… O güne kadar  gurbet yüzü görmemişim. Akşam olunca bir efkar basıyor ki  sorma gitsin. Sigara üstüne sigara  yakıyoruz….Ah…oh   sesleri de cabası  Bize gelen mektupları  döne döne    okuyoruz. Sınıflar  ağlama duvarı gibi.   

O tarihte bugünkü iletişim araçlarının hiç biri yoktu. Derdimizi sıkıntımızı  mektuplarla  paylaşıyorduk.  Hiç unutmam efkarlı bir günümde babamdan bir mektup geldi. Ben de  büyük bir sevinçle mektubu açtım. Babam, mektubumu geri göndermişti.  Hiç erinmeden, üşenmeden  bir kompozisyon ödevi inceler gibi tek tek incelemişti.  İmla hatalarını kırmızı bir kalemle işaret etmişti.    Babama teşekkür edeceğim yerde, hatalarımı söylemesi ağırıma gitmişti. Oturup ağlamaya başladım. Daha sonra da kendimi acındırmak için mektubun üzerine göz yaşlarımı damlattım…

Babam,  daha sonraki yıllarda tek kelime söylemedi. Ankara Gazi’deki öğrenciliğimi babamın verdiği dersle  tamamladım. Allah rahmet eylesin.