Benim çocukluk yıllarımda   sahipsiz  köpeklere “Belediye  köftesi ” verilirdi. Sakatatçılardan alınan çekilmiş  etin içine zehir konularak köfte haline getirilirdi.   Buna   halk arasında “Belediye köftesi”  denilirdi. Köfteler  sahipsiz köpeklerin bulunduğu yere atılır; hayvanın ölmesi beklenirdi.

Bunu  yiyen köpek  biraz sonra yürüme yeteneğini yitirir, vücudu titremeye başlar, kaskatı kesilir , uluya uluya ölürdü. Bazı merhametli kişiler bunlara yoğurt yedirir, su içirirdi.

 O yıllarda köpeklerin öldürülmesi sıradan bir şeydi. Hayvan haklarını koruma diye bir bilinç gelişmemişti.

Yakın yıllara kadar Sivas’ta köpek barınakları da yoktu. Sahipsiz köpekler sokaklarda dolaşır, çöpleri devirir,  yiyecek bir şeyler arardı.

Mahallenin yaramaz çocukları sahipsiz köpekleri boğuşturur, bundan  büyük bir zevk alırlardı.  Bu yaramaz çocuklar köpeklerinin  saldırganlığı ile öğünürlerdi. Mahalle halkından teşvik bile  görürlerdi. Dahası da var: Horoz  dövüştürür  gibi kapalı mekanlarda köpek dövüştürülürdü.  Bundan yirmi yıl kadar önce beni de götürmüşlerdi. Bu vahşeti bana zorla seyrettirdiler.

Sivas’ta sahipsiz köpeklere  yardım etmeyi  orta yaşlı bir bayan başlatmıştır.  Bu  bayan topladığı ekmekleri  köpeklerin önüne atardı; yaz demez, kış  demez; karda ve yağmurda hiçbir şey beklemeden sahipsiz köpekleri beslerdi.

Köpek barınakları yapıldıktan sonra bu kadın artık  görünmez oldu. Yenişehir’den gittikçe uzaklaştı.

Bu örnek kadınla beraber Sivas’ta çok şey değişti. Halk sahipsiz köpeklere ekmek bırakıyor. Çocukların eziyet etmesine izin vermiyor.

Belediyeler  de değişti. Bu hayvanlara artık zehirli köfte verilmiyor…. Sahipsiz hayvanlara barınaklar yapılıyor;  Sivas; a da  bu yakışır