Öğretmenlik yaptığım köy ormancılıkla geçiniyordu. Köy bodur meşe ağaçları ile kaplıydı. Doğru dürüst bir denetim olmadığı için koruluk her yıl biraz daha küçülüyordu. Köylüler  kestikleri ağaçları eşeklerle kasabaya götürüyor, sokak aralarında satıyorlardı. Orman bekçileri yeterince müdahale edemiyordu. Zaten kasabada topu topu iki bekçi vardı.

Köylüler eşek uzmanıydı. Eşek alırken hayvanın burun deliklerine, kulaklarına, arka ve ön bacaklarına, tüylerine ve kuyruklarına bakarlardı.  Yük taşıyacak hayvanı test ederlerdi. Kasaba ile köy arasında yirmi kilometre yol vardı. Her gün bu yolu gidip gelirlerdi.

Yaşlanan eşekler ahıra alınmazdı. Bunlar kaderlerine terk edilirdi.. Nadasa bırakılan tarlalarda kuru ot yiyerek dolaşırlardı. Kar yağıp da yollar kapanınca kurt sürüleri köye inerdi. Çoban köpekleri de kuytu bir yer bulup kışı geçirirlerdi. Başıboş hayvanların kaderi kurtların insafına terk edilirdi. 

Bunlardan biri de Nuri’nin eşeği idi. Nuri  yaşlı eşeği ahıra almamıştı. Köylüler: “ Nuri, bu senin yaptığın insanlığa sığar mı? Yıllarca odununu taşıdı, her işini gördü; şimdi de yamaçlarda geziyor. Yaşlı bir eşeği besleyemedin mi?” Diyorlardı. Nuri arsız arsız gülüyordu…

O yıl eşeği kurtlar yemedi. Eşek günlerce köyün sokaklarında dolaştı durdu. Duyduğuma göre Nuri aklı erik birisine sormuş, “ben bu eşekten nasıl kurtulurum” diye. O da “eşeği kesmek olmaz, ölümünü beklersin” demiş…Başka birisi de “ Nuri düşündüğün şeye bak, bir çukur kazarsın  eşeği bu çukura yuvalarsın .” demiş.  Bu seçenek Nuri’nin aklına yatmış. Nuri bir çukur kazmış, hayvanı çukura yitmiş. Sonra da toprak doldurmaya başlamış. Hayvanın dışarıda kalan kuyruğu günlerce sallanmış….

Köye inen kurtlar Nuri’nin eşeğini çukurdan çıkarıp yemişler. Bahar gelip de karlar eriyince, eşeğin  kemikleri ortaya çıktı.